Bob Dylan in Amsterdam

Toen vorige zondag Lou Reed overleed, besloot ik naar Bob Dylans concert te gaan. Ik realiseerde me dat ik misschien nooit meer de gelegenheid zou krijgen om hem weer live te zien.
Ik had Lou Reed voor altijd gemist en ging Bob Dylan zeker niet missen!
Ik had allang een hangende afspraak met oom Bob. Het was of nu of nooit.
Toen ondernam ik een harde zoektocht op internet om nog beschikbare tickets te vinden. Heel spannend was dat. Op zo' n momenten is het woord uitverkocht het laatste woord dat je wil zien. Stel je voor dat er geen kaartjes meer zijn! Dan begin je ook allemaal gekke dingen te denken, bijvoorbeeld iemand die wel in het bezit van een kaartje is te overvallen in een donker hoekje op straat. Geef dat kaartje hier, hipster! Ik verdien veel meer dan jou Bob Dylan te zien!

Ach ja.

Het is me gelukt! Ik heb een kaartje voor de show op 31 oktober. Het was nagenoeg een last minute ticket maar heb er een normale prijs voor betaald. Welnu, ik beschouw €65 als niet normaal voor een concertkaartje. Met dat geld zou ik heel goed naar drie concerten in Tivoli of in Paradiso kunnen gaan. Maaaar......
........ hé, het is Bob Dylan!
Iemand die prachtnummers als Boots Of Spanish Leather en Ballade Of A Thin Man of poëtische muziekstukken zoals Love Minus Zero heeft gecomponeerd.
Iemand die een onderdeel is van het muzikale en culturele geheugen van drie generaties.
Iemand die op 72 jaar leeftijd nog in staat is om een zware tour door tientallen Europese steden te ondernemen en zijn liedjes nog steeds met hart en ziel speelt.

Ik denk aan dit alles op weg naar Amsterdam, terwijl de trein door de duistere landschappen van de herfst rijdt. Aan het eind van oktober is het al donker om half zes. Als ik door het raam kijk zie ik alleen maar de tweedeklas wagon en nog een stukje verder, aan de opeenvolgende plaats een man die op zijn notebook tipt. Ik zie ook mijn eigen spiegelbeeld in het glas. Hoi Patti, we gaan met zijn tweeën naar Bob Dylan.

Ik stap uit in Duivendrecht en neem daar de metro naar Bijlmer Arena. Ik zit in een wagon vol mensen van Antilliaanse en Surinaamse oorsprong, vooral veel jongeren.
Aan de muur naast mijn zitbank is er een gezeefdrukte tekening: een vrolijk meisje met een kroon op haar hoofd en daaronder de script 'Wees lief voor jezelf'. Ik vind het heel leuk.
Ik kijk naar de twee meisjes tegenover me, twee meiden net als zoveel anderen: doffe ogen, een vroegtijdig zuinig gezicht, alsof het nergens iets moois te vinden was ...... Ook niet bij het volgende station. Ze dragen geen kroon maar een goedkope jas met een treurige bontkraag.

Gelukkig zijn er maar slechts twee metrohaltes. Ik stap eruit in Bijlmer Arena, ga het station uit en eenmaal op straat adem met plezier de frisse vochtige lucht in.
En ik ga deze futuristische wijk in. Een overdreven, kunstmatige, onwerkelijke wijk met al die enorme blokken van glas en beton, winkelcentra en bankkantoren en multinationale bedrijven die in pracht en praal met elkaar concurreren.

Nu even de Heineken Music Hall vinden. Ik kijk rond het plein zoekend iemand aan wie ik de weg kan vragen maar dat hoef niet want ik hoor een muziekje dat helemaal niet past op een plek als deze. Het is een muziek uit een andere sfeer, uit een andere tijd. Ik luister nu een mondharmonica. Het is Bob Dylan, die een oud liedje uit de 60's speelt! Ik laat me verrukt door die muziek leiden en kom terecht bij de HMH, een groot vierkant gebouw naast het plein waar niet Bob Dylan maar een lange en spichtig man nummers van Dylan zingt en speelt op een gitaar.

Ik kom binnen de grootste concertzaal van Amsterdam en laat de bewaker mijn open tas zien.
Ik heb geen fototoestel meegenomen, ook geen tablet, geen smartphone, alleen mijn eenvoudig en oud mobieltje. Vanavond ben ik weer een meid zoals ik vroeger was, een gadgetvrije mens.
Nou, ik ben pas binnengekomen en ze hebben al mijn tas 'gefouilleerd', ben €5 kwijt voor het huren van een kluisje om mijn jas en mijn sjaal te kunnen leggen en moest ook nog €10 uitwisselen voor die stomme muntjes om de drankjes te kunnen betalen.
Ik koop een fles water want hier hebben ze alleen maar Heineken bier en dubieuze wijn en cola. Ik neem ook een capuccino evenals een muffin, ondanks mijn intolerantie aan gluten. Ik sterf van de honger en ze hebben hier geen andere soort hapjes, dus moet even kiezen: of glutenrijke cupcake en morgen buikpijn of de hele avond met een lege maag lopen. De muffin wint.
Nu nog maar een goede plek vinden. Ik wil de show lekker zittend zien. Iets verderop staat op een wegwijzer het woord 'tribune' dus ik loop die kant op. De tribune zit vol publiek maar er is nog een plekje op de zesde rij tussen twee stelletjes zestigers.

De lichten gaan uit. De zaal blijft aangenaam donker. De mensen houden uiteindelijk hun bek dicht.
Sommige achterblijvers haasten zich om terug naar hun plek te gaan. Velen komen uit de bar met één of meerdere drankjes en laten in het traject de helft van het inhoud omgooien. Een ouwe en onhandige vent met een bier in elke hand probeert zijn plaats op de tribune te bereiken maar verliest zijn evenwicht en laat het bier morsen op de zittende mensen. 
Op verzoek van Bob Dylan is het niet toegestaan om foto's en video's van het concert te maken. Tijdens de optreden besef ik me hoe vervelend zijn in werkelijkheid al die opgeheven handjes voorzien van compacte camera's of smartphones om straks alleen maar slechte en saaie foto's te krijgen zonder geen enkele kwaliteit of nut.
Maar vanavond bestaan mobieltjes en digitale camera's even niet. Toch proberen sommige mensen uit het publiek een afbeelding van de zanger te vangen. Af en toe brandt de flitser van een toestel hier en daar, maar de wannabe-paparazzi worden al snel door de bewakers tot de orde geroepen.

Toch ben ik ook van mening dat er wel een goede video opname door een bekwame iemand kan niet kwaad en moet niet ontbreken, zodat de mensen die van Bob Dylan houden een herinnering aan deze fantastische avond kunnen hebben. Ook voor degene die niet naar het concert zijn geweest of voor de toekomstige generaties.

De stilte in de concertzaal is indrukwekkend, bijna eerbiedig. Het lijkt wel alsof God of Boeddha uit de backstage ging verschijnen. In plaats ervan duikt Bob Dylan op, gevolgd door zijn band. En ze beginnen Things Are Changed te spelen. En wat spelen ze toch goed...!
Dylan zingt gewoon fantastisch. Wie zegt nou dat hij niet meer kan zingen?
Zijn stem klinkt soms warm en gevoelvol, maar soms ook gebroken en schor, simpelweg omdat hij niet meer jong is. Maar dit maakt zijn zang juist mooier dan ooit, want als je 72 bent dan zit in je stem alles wat je beleefd en gevoeld hebt. Je stem is veranderd door al de woorden die je gezegd hebt, de lieve woorden maar ook de nare, en door al het gelachen en het huilen, door al de sigaretten die je gerookt hebt en al de wijn die je gedronken hebt, en al het verdriet en het geluk langs de weg.

Wat klinkt hij emotioneel bij Love Sick....Wat een warme, authentieke stem.
En de muziek klinkt ook zo authentiek en sfeervol...! Het is hier allemaal heel leuk: het podium met die eenvoudige maar doch charmante decoratie, de lichten zoals in de jaren 50, de voortreffelijke akoestiek van de concertzaal....
Ik word echt emotioneel bij het uitvoeren van Forgetful Heart met die schitterende viool.

In totaal hebben ze 19 nummers afgespeeld, het merendeel uit zijn laatste albums. Aan het eind van de optreden worden we nog geschonken met twee juwelen uit de golden times: All Along The Watchtower en Blowin' In The Wind. Beide nummers klinken heel anders dan ik gewend ben, maar het zijn ook andere tijden en in het leven alles verandert, ook liedjes.
Toch is the spirit of the good old times alom vanavond.

Ik ga het overvolle gebouw uit. Het is aangenaam fris buiten en het heeft weer geregend.
De straatmuzikant zingt nu Blowin' In The Wind in de bekende jaren 60 uitvoering. Hij heeft het concert van Bob Dylan gemist maar het maakt niet uit. De menigte die de HMH verlaat komt terecht naar het plein waar de muzikant zingt en speelt op zijn gitaar. Veel mensen omringen hem en blijven luisteren. Het is Blowin' In The Wind net zoals we allemaal het herinnerden.

 

Thank you zo much Bob...!


_________________________________________________________________________________


Setlist

Hieronder volgt de setlist van Bob Dylan's optreden in HMH in Amsterdam, op 31 oktober 2013.
Ik heb een sterretje gezetten bij de nummers die ik in het bijzonder het leukste vond.


Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood*
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue*
Love Sick*
..........
Hight Water*
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart*
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

      encore

All Along The Watchtower*
Blowin' In The Wind 


_________________________________________________________________________________

DE MUZIEK

 
Forgetful Heart
Album Together Through Life, 2009

Hight Water
Album Love And Theft, 2001

Pay In Blood
Album Tempest, 2012 
Een fatsoenlijke video toe te voegen was niet mogelijk. Klik hieronder:


http://www.youtube.com/watch?v=i7ZFsMzdNIM   

 

De muziek van het heelal

Toen ik klein was hadden we thuis (in Spanje) een encyclopedie, de enciclopedia Marín, heel populair destijds onder de Spaanse gezinnen.
De encyclopedie bestond zoals gewoonlijk uit twaalf boekdelen: zes over geschiedenis, zes over aardrijkskunde.

Veel mensen kochten hem gewoon om de boekenkast een nuttige rol te geven, de kale planken in de woonkamer een beetje aan te vullen of omdat de rode kleur van de boeken er mooi paste bij de gordijnen.
Daarentegen hadden mijn ouders de encyclopedie aangeschaft gewoon om deze te lezen, zo niet van begin tot eind, althans om er af en toe even een kijkje te nemen. Nog een reden was de opvoeding van hun kinderen, namelijk mijn zus, mijn broer en ik. Ouders van vroeger hadden blind vertrouwen in encyclopedieën, van welke soort dan ook, en deze mocht niet ontbreken in een modern gezin.

Ik was een boekenwurm en zat vaak dat compendium wetenschap te lezen.
Ik begon eerst met de boekdelen over Geschiedenis. Ik gaf meestal voorkeur aan hoofdstukken over populaire cultuur en maatschappij en keek heel graag naar de vele afbeeldingen die op de boeken stonden, al die schilderijen, prenten en foto's die scenes uit het verleden vertelden. Mijn favorieten waren plaatjes over de dagelijkse taferelen van gewone mensen. Want niks is zo boeiend als het echte, alledaagse leven, de grootheid en de ellende van het menselijke bestaan.

Toen ik klaar was met het lezen van de zes geschiedkundige boekdelen (bij wijze van spreken, want niemand bij zijn volle verstaan zou een encyclopedie geheel lezen) ging ik verder met de boekwerken over Aardrijkskunde. Ik reisde alle vijf continenten door: overstak rivieren en zeeën, beklom bergen, liep door woestijnen, oerwouden en bossen en bezocht alle hoofdsteden ter wereld.
Als dat niet reizen is...

Het laatste volumen heette El Universo, en ging natuurlijk over astronomie. Ik raakte meteen gefascineerd door planeten, sterren en al dat wonder dat Kosmos heet.
Ik was twaalf toen ik voor het eerst dat boek opende. Ik keek gewoon naar de foto's en overige afbeeldingen en las alleen maar de bijschrift onder de plaatjes want je moest even intelligent zijn als bijvoorbeeld Einstein om al die astrofysische concepten te kunnen begrijpen en verwerken.
Toch waren er ook minder moeilijke tekststukken en die las ik graag wel. Eén van die wat minder ingewikkelde fragmenten was de hoofdstuk over de lichtjaren.

Mijn brein was destijds lekker helder, in een prachtig stadium van intellectuele ontwikkeling en kon al die concepten verwerken zonder te veel moeite.
En toen, tijdens het lezen over siderale afstanden en lichtjaren, kreeg ik ineens een scherpe voorstelling van de uitgestrekte omvang van het Universum, de enorme, eindeloze onmetelijkheid van wat geen begin en geen eind heeft. Ik aanschouwde de kosmische afstanden, en voelde de kou van de ruimte.
En ik hoorde de muziek van het heelal.

De Aarde is 150.000.000 kilometers ver van de Zon. Als we met de snelheid van het licht konden reizen, dan zou het slechts acht minuutjes nemen om naar onze ster te komen. Alsof je in de trein van Hilversum naar Weesp ging.
Nou, valt wel mee.
Maar als we nu naar een nog verre ster wouden gaan, neem bijvoorbeeld Alpha Cassiopeia, dan zou onze reis maar liefst 229 lichtjaren duren. Stel je nu de afstand in kilometers. Je krijgt wel een vreemd gevoel van duizeligheid als je er aan denkt.

Ik herinner me een keer waar ik ziek op bed lag. Ik had hoge koorts en voelde me slaperig en lusteloos. En toen was het alsof ik de Melkweg in mijn mond had. Als ik mijn gehemelte met mijn tong raakte, kon ik de omvang van die reusachtige schijf voelen: een dubbelspiraal met een diameter van 100.000 lichtjaren gevormd door 400 miljard sterren en al hun planeten.
En nu zat de hele Melkweg in mijn mond.
Het was een geweldige, verontrustende ervaring die ik nog een paar keer in mijn leven heb gekregen. (Eerste teken van gekte?)

Er zijn duizenden sterrenstelsels in het heelal. Het merendeel ligt miljoenen lichtjaren ver vandaar.
Zo ontzettend ver dat onze eenvoudige getallen niet genoeg zijn om zo'n enorme afstand te kunnen meten.
Toen ik klaar was met het hoofdstuk over het ontzaglijke heelal was ik duizelig. Het begrip 'oneindigheid' was het mij teveel geworden. Ik voelde me klein, minuscuul, microscopisch, niks.
Mijn handen en benen sliepen want het boek was best zwaar en ik zat al uren lang te lezen. Maar een deel van mijn verstand ontwaakt op dat moment: de ontdekking van nieuwe streken, het beseffen dat we in feit zo gering zijn. En toch kan al die oneindigheid in een menselijk brein passen.
Waar is het Universum? Het is daar boven, daar buiten, maar het is ook in mijn hoofd.
Ik heb het gezien.   

**********************************************************************************

DE MUZIEK

Astronaut- Spinvis
Debuut album Spinvis uit 2002
Wat een fraai nummer is dat! Melancholieke solo intro, mooie, sobere tekst vol poëzie,
rustig tempo bij de eerste coupletten, maar na de brug wordt het melodie plots heftiger, en dat geeft het gevoel dat eenmaal de reis is begonnen, is er geen terugkeer mogelijk.
Je kunt de tekst ofwel metaforisch ofwel letterlijk interpreteren. Een reis door de ruimte of een reis door het leven en de liefde als je volwassen wordt en het ouderlijk huis verlaat.
Wat kan een stoere, zelfverzekerd kosmonaut toch kwetsbaar zijn in zijn raket, in de eenzaamheid van de ruimte, omringd door duisternis in de uitgestrektheid van het heelal...
Net zo kwetsbaar als iedereen die de reis door het leven onderneemt. Eenzaamheid, alleen gebroken door het wonder van de liefde. 

Geef de liefde wat ze vraagt
Eet de vruchten die ze draagt
Kijk niet om ga steeds vooruit 

Hieronder nog een video van Astronaut maar dan nu live:

 




 Space Oddity- David Bowie
Album David Bowie, 1969
Kosmonaut Major Tom is een fictief personage, maar toch is hij voor veel mensen meer echt dan echte astronauten.
In deze ruimtelijke odyssee reist hij de kosmos door in zijn schip en verliest  het contact met alles wat tot dat moment zijn wereld en zijn werkelijkheid was.
We vinden Major Tom weer in andere Bowie nummers zoals Ashes To Ashes.
Space Oddity vormt een deel van ons collectieve muzikale onderbewustzijn. 
Ik denk dat iedereen weleens zich als een kosmonaut in de ruimte voelt, alleen en losgekoppeld van de rest van de wereld.

Destination Venus- The Rezillos
Album Mission Accomplished But The Beat Goes On, 1979
Deze Schotse band die zo heerlijk sixties klinkt brachten dit nummer uit toen ze nog The Rezillos waren, voordat ze The Revillos werden, om opnieuw The Rezillos te zijn.
Wat een gedoe allemaal...
En wat een razend leuk nummer is dit!
Destination Venus is een onderdeel van de soundtrack van mijn generatie: kinderen uit de jaren 60 die naar de ruimte reisden samen met Amstrong, Aldrin en Collins.

2000 Light Years From Home- The Rolling Stones
Album Their Satanic Majesties Request, 1967 
Het hele album was een soort breuk met alles wat de Stones tot dat moment hadden gedaan. 
Van Amerikaanse muziek covers (blues, soul en rock & roll), naar psychedelische nummers die bij hun eigen tijd hoorden. Het resultaat was niet helemaal slecht.
Het is merkwaardig dat ruimtelijke ontwikkeling en LSD toevallig samenvielen . Of misschien toch geen toeval?

It's so very lonely, you're a hundred light years from home.......

Looking For Astronauts- The National
Album Alligator, 2005 
Ik hou van The National omdat ze zo poëtisch, intens, donker en melancholisch zijn, qua muziek en qua teksten. Deze zijn vaak moeilijk te interpreteren. Probeer niet om ze letterlijk te begrijpen, want dan laten je de bomen het bos niet zien.
We zoeken astronauten. We gaan, we gaan. Kom je mee?

 


  



Spaceman- Babylon Zoo
Album The Boy With The X-Ray Eyes, 1995
Dit nummer verwijst naar de glam en space rock uit de 70's. Het werd heel populair in de 90's door de tv spot van Levi's en is ook het enige succes in de muziek carriere van Babylon Zoo.

 
   




53 Miles West Of Venus- The B-52s
Album Wild Planet, 1980
Het beste album van deze fantastische band uit Athens, Georgia bevat dit prachtig juweeltje uit de poprock muziek. Omdat dit nummer mijn favoriete space song is, ga ik het ook als laatste draaien.
Wild Planet ontdekte ik toen ik 16 was, in 1980, en is sindsdien een van mijn favoriete gebleven, en vind dit nummer één van de beste van The B-52's.
Veel plezier mee en bon voyage!

Tip: The B-52's komen naar Paradiso Amsterdam in augustus 2013. Mis het niet!

 

 










    

Mijn Jaren 80: Generatie X

Ik vind jaren 80 in vele opzicht bijzonder leuk.
Ja, oké, ik was toen piepjong: 16 jaar oud in 1980, 26 in 1990, en heb veel lol in die jaren gehad.
Het was gewoon de tijd waar ik een deel van mijn jeugd moest meemaken, precies daar en niet ergens anders. Maar die jaren zijn niet míjn tijd. Mijn tijd is het hier en nu.
Ik leefde dat bruisende decennium in verschillende plaatsen: Madrid, Alicante, Valencia en Londen.

Mijn generatie is ook heel bijzonder. We zijn in de jaren 60 geboren, een heel speciaal decennium, welvarend en bloeiend als geen andere.
Ik had het geluk om in de 60's in Rotterdam te wonen. Daarna verhuisde ik naar Spanje, begin jaren 70. Dat gaf me de kans om van twee verschillende culturen te leren, en ook heb ik een uitgebreidere perspectief gekregen voor de rest van mijn leven.
Ja ja, van een rijk, democratisch en modern land als Nederland naar een ontwikkelingsland met een dictatoriale regime, waar desalniettemin steeds meer toeristen naartoe gingen.

Mijn vroege kinderjaren in de leuke Nederlandse sixties en mijn jeugd in de bruisende Spaanse eighties.... Dat is een beetje geluk hebben! Misschien toch wel ook een verklaring voor mijn eclectische muzieksmaak.....

We zijn dus de Generatie X, geboren bij het aanbreken van de pop rock.  
Onze ouders en grootouders hadden slechts 20 jaar geleden vreselijke tijden moeten beleven. De oorlog had hun kinderjaren verpest en ze hadden het ook heel moeilijk om van een zorgeloze en vrolijke jeugd te kunnen genieten.
Maar ach, als je jong bent kun je altijd het plezier in het leven vinden, ongeacht de tijd en de plaats waar je geleefd hebt.

De generatie geboren na de oorlog oftewel de babyboomers, in de late 40's en in de 50's, kwam aan toen de wonden nog niet genezen waren en de wereld nog steeds op zijn kop stond. De leden van die generatie waren later de jongeren van de 60's, leeftijdgenoten van Bob Dylan en John Lennon.
Ze mochten wel blij zijn. In tegenstelling tot hun ouders, konden ze wel volledig van hun jeugd genieten in die schitterende jaren van voorspoed.
De generatiekloof tussen hen en hun ouders was daarom groter dan ooit. De wereld was compleet anders en dat gaf ze de mogelijkheid om een culturele revolutie te maken.
Voor de eerste keer was er een echte jongeren cultuur, door hen en voor hen bedoeld, met de muziek als hoogtepunt.

Het is vrijwel onmogelijk om over de jaren 80 te praten zonder de 60' s te vermelden. De 80's zijn toch grotendeels een revival van de heerlijke sixties.
Naar mate de minder leuke 70' s voorliepen, veranderde ook al die cultuur, met name de muziek. Langzamerhand werd al die frisse rock en pop steeds meer Adult Oriented Rock of nog erger, pop voor de massa. Naar mate al die jonge hippies, beatnicks, mods, en overige jongeren uit de 60's ouder werden, werd ook hun droom voor een betere wereld steeds meer materialistisch.
Eind jaren 70 was de droom bijna voorbij.

Voor hun jongere broertjes en zusjes, wij dus, was de taart bijna op. Maar dat was in menig opzicht een voordeel, al was het maar alleen voor de muziek.
Wat betreft de maatschappelijk kant, de werkelijke situatie was niet zo leuk voor onze generatie. Zoveel in Spanje als in Nederland en Engeland was er veel werkloosheid onder de jeugd van toen. Ook was de arbeidsmarkt grotendeels bezet door de vele leden van de babyboomgeneratie.
De politieke en economische situatie in het hele wereld was ook niet zo drijvend.
Voeg aan dit alles toe algemene problemen zoals AIDS en drugs en criminaliteit en politieke corruptie en dan heb je een mooi maatschappelijke beeld uit hoe het in werkelijkheid was toen mijn generatie net volwassen werd.     

                                                ****************************

Ik weet nog heel goed hoe de radio en de pop-rock muziek industrie was toen ik 14 of 15 was, eind jaren 70 in Spanje, en ook in andere landen.
Twee grote muziekstijlen streden voor de aandacht van het (jonge) publiek:
1) Disco music met alle zijn varianten, van kwalitatieve Funky (Earth, Wind & Fire en zo) tot wat light muziek van artiesten zoals Donna Summer. En niet te vergeten grote hits zoals de soundtrack van Saturday Night Fever of ééndaagse bloemen in de vorm van nummertjes zoals b.v. Do You Think I' m Sexy van Rod Steward.
2) Classic rock, namelijk bands uit de 60 die nog actief waren en wilden een jongere publiek bereiken door middel van hun muziek proberen te verjongen. Een goed voorbeeld hiervoor zijn The Rolling Stones.
Een andere belangrijke stroom van toen was de A.O.R. of Adult Oriented Rock, met bands zoals Eagles of Kansas.

 Op een gegeven moment, een meer alternatief publiek had het genoeg van al die mainstream, disco dansers en gitaar heroes en begon zelf hun eigen muziek te creëren, te verzinnen, te maken.
Want punk, New Wave en metal ontstond in de slaapkamer van een ontevreden puber die naar David Bowie en Iggy & The Stooges luisterde.
De eerste punk en New Wave band kon niet zo goed gitaar spelen maar had wel alles wat nodig was om goede pop/rock muziek te maken: gewoon plezier te hebben en iets nieuws te vertellen.


In Spanje was het begin van de 80's, los ochenta, tweemaal bijzonder. Het was het eind van de zogenoemde periode, La Transición of overstap, oftewel de stap van de dictatuur naar de democratie.
Hoewel in 1981 een poging tot staatsgreep het land bijna weer naar een militaire dictatuur bracht, gingen de Spanjaarden gewoon door met hun leven, en met name de jongere generatie.
Wat een uitbarsting van leven en gevoel van vrijheid was dat!
Het nachtleven was een continu feest in grote steden zoals Madrid, Barcelona en Valencia, maar ook in wat kleinere zoals mijn stad, Alicante.
In het hele wereld werd bekend de Madrid Scene, of Movida madrileña, maar de rest van de bruisende Spaanse steden van toen waren even leuk en te gek.

Een opvallend verschijnsel in de Spaanse jongeren cultuur van de 80' s was de verschillende stedelijke stammen zoals punks of hippies.Vooral tussen jongeren uit working class. Die waren ook zelf verdeeld in subcategorieën, van marginale sociale lagen tot kleinburgerij.
Aan welke stam je je aansloot had dus veel te maken met je sociale afkomst. En daarbij hoorde natuurlijk ook de muziek. Iemand die zich zelf punk noemde mocht dan alleen maar van punk muziek houden. En ook naar punk cafés en punk concerten.

Het was allemaal een beetje ingewikkeld en ik ga er ook geen sociale thesis van te maken, maar in het algemeen kan ik zeggen dat de jongeren uit zeer marginale wijken hadden een voorkeur voor heavy methal en hard rock of rock duro. Er waren in die tijd veel Spaanse bands in deze muziek stijl, maar het werd ook veel naar Iron Maiden of Black Sabbath geluisterd.
Punks waren meestal jonge mensen van arbeidersklasse maar ook veel uit hogere sociale lagen. Daarnaast had je ook de rockers en de skinheads, soms heel agressieve mensen die altijd ruzie hadden met de punks.
De hippies in de Spanje van toen waren heel sui generis. Geen flower power maar gewoon 'bier en marihuana power', veel literatuur en muziek uit de 60's maar ook van eigen bodem, en vooral heel artistiek en creatief. Bijna iedereen die hippie-achtig was kon schilderen of boetseren of gitaar spelen en zo. De muziek keuze onder deze uitgebreide groep was zeer eclectisch en ging van pop en rock uit de 60' s en 70' s zoals The Doors of Pink Floyd (progressieve rock was zeer gewaardeerd) tot New Wave. O ja, niet te vergeten Reggae, vooral Bob Marley en Peter Tosh.

Een andere keer zal ik leuke en wat uitgebreidere verhalen vertellen over al die Spaanse custom people uit de 80's....



**********************************************************************************

DE MUZIEK

De belangrijkste muzikale trend uit begin 80's was natuurlijk de New Wave. Die was op een eerste moment grotendeels beïnvloed door pop en mod revival uit de sixties. Denk bijvoorbeeld aan bands zoals The Jam, The B' 52, The Romantics, The Pretenders, etc.
Ook andere muziek stijlen als reggae of ska hebben hiermee veel te maken. The Police heeft een reggae tintje en The Selecter, Madness en mijn favorite uit deze stijl, The Specials.

Een andere groot muziek stroom is punk, punkrock en afterpunk.
Punk kwam in Spanje pas in 1981-82, en veel van die eerste punk bands bestonden niet meer (Sex Pistols) maar anderen wel. De meest populaire en ook mijn favoriete was The Clash, maar ook Joy Division en Ramones.

Daarnaast had je ook het post-punk en gothic rock. Ik werd al snel een grote fan van die muziek stijl en zijn donkere en romantische esthetiek.
Mijn favorieten waren The Cure en ook Siouxsie & The Banshees.



New Wave 60's Revival

Start- The Jam
Uit het album Sound Affects, 1980

 



Give Me Back My Man- The B' 52
Album: Wild Planet, 1980

Suddenly Last Summer- The Motels
Album: Little Robbers, 1983

 




Punk rock

Should I Stay Or Should I Go- The Clash
Album: Combat Rock, 1982

Police On My Back- The Clash
Album: Sandinista, 1980

 





Transmission- Joy Division
Single uit 1979

White Wedding- Billy Idol
Album: Billy Idol, 1981-82

  




Post punk en dark wave

Sin In My Heart- Siouxsie & The Banshees
Album: Juju, 1981

Primary- The Cure
Album: Faith, 1981

Ska

Enjoy Yourself - The Specials
Album: More Specials, 1980

RARE! Nederlandse band Gruppo Sportivo op de meest trendy televisiemuziekprogramma in Spanje in de 80's: La Edad de Oro. 
Op dit tv programma kwamen veel internationale goede artiesten en bands: Violent Femmes, Lords Of The New Church, Tom Verlaine, Tuxedomoon, The Residents, The Sound, Marc Almond en nog veel meer. Ook de beste Spaanse pop rock artiesten van die tijd.

********************************************************************************

EXTERNE LINKS:

Meer weten over al die onderwerpen? Neem dan een kijkje naar de onderstaande links.

De volgende links nemen je naar Gé' s Thema-uur, een radioprogramma van RTI  Hilversum met veel muziek die niet vaak op de radio komt. De twee links naar de twee laatste afleveringen, over jaren 80' muziek:

http://gerardslinkert.nl/Gees%20Themauur%20Top%20Jaren%2080%20deel%201%206%20december%202012.html 

http://gerardslinkert.nl/Gees%20Themauur%20Top%20Jaren%2080%20deel%202%2013%20december%202012.html 


Meer over de zogenoemde Generatie X weten? Kijk maar even de volgende links:

http://en.wikipedia.org/wiki/Generation_X

Concert Sivert Høyem

De man uit het Noorden komt de auditorium binnen met een akoestische gitaar erbij. Hij is gekleed in een strak, donker pak die heel goed past bij zijn geschoren hoofd.
Het publiek verwelkomt de zanger met enthousiasme. Een warme welkom in een sfeervol omgeving: het kerkgebouw De Duif aan de Amsterdamse Prinsengracht.

De grote gewelfde zaal zit vol mensen die op de North Star blues singer wachten. Wel is het verwachting dragelijk en zelfs gezellig dankzij de leuke muziek van Bo Diddley, John Lee Hocker en Muddy Waters onder anderen. Allemaal muzikale ouwe vrienden.
En dan ook die sfeervolle concertzaal die oorspronkelijk een Katholieke kerk was en nu als evenementen gebouw dient. Het ruikt naar pas gepolijst en gewaxte hout, van die fraaie houten vloer onder onze voeten.
De podium waar de artiesten optreden is niks minder dan het altaar waar vroeger de priesters de mis opdroegen.
Mijn metgezellen en ik zitten aan de eerste rij, wat een geluk!

De sfeermuziek verdwijnt en de lampen die de zaal belichten gaan uit. Alleen het altaar is verlicht.
Sivert komt de podium binnen, pakt een akoestische gitaar en kijkt het publiek aan. Hij heeft een eerzame, bescheiden blik. Een leuke vent.
Hij begint het nummer Prisoner Of The Road te zingen en dan is er maar alleen zijn gitaar en zijn stem, zijn ongelooflijk fraaie stem die je ziel raakt, met de kracht van een echte Viking blues zanger.
Een achter elkaar komen nog meer nummers. Vrijwel al de meest geliefde en favoriete liedjes van zijn solo muziek carriere maar ook vele van Madrugada.

Alleen maar de cristal clear divine sound van al die gitaar noten en het gevoel dat we allemaal iets heel bijzonders aan het meemaken zijn, dat we een magische avond beleven.

                                                     ***********************

Ik heb het hier veel moeite mee om met mijn nog niet helemaal volmaakt Nederlands zo' n mooi evenement goed te kunnen beschrijven. Je moet simpelweg er bij zijn geweest.
Laten we dan gewoon van de muziek en de mooie stem van Sivert Høyem genieten, al was het maar op videos van Youtube, maar ook van zijn voormalige band, de al verdwenen Madrugada



************************************************************************************

DE MUZIEK

Strange Colour Blue
Deze song was een van de eerste hits van Madrugada. Uit hun eerste album Industrial Silence, 1999.
De solo gitaar en de stem van de Noordse zanger maken dit nummer alleen maar mooier.

 



Prisoner Of The Road
Sivert Høyem schreef het lied om de bekendheid en bewustzijn voor de 43 miljoen wereld vluchtelingen te verhogen, op opdracht van The Norwegian Refugee Council.

Into The Sea
Van zijn album uit 2006 als Sivert Høyem & The Volunteers.  Hij ging later door met zijn solo muziek carriere.

1st Day of Somersaults
Uit zijn eerste solo album van 2004, Ladies And Gentlemen Of The Opposition.

Give It A Whirl
Van het album Long Slow Distance, 2011. Hier een live versie.

 MADRUGADA


Blood Shot Adult Commitment

Majesty
Live version van die voortreffelijk, prachtnummer, de meest bekend van de Noordse band. Let op de elektrische gitaar van Robert Burås (in 2007 overleden), om niet te zeggen van de zang en gitaarspel van Sivert. Het hele nummer gaat in crescendo tot een apotheose van kracht en intensiteit waardoor je kippenveld krijgt. Impresionante!

Salt
Uit Industrial Silence

Horror Stories

Normaal gesproken geloof ik niet te veel in geesten, spoken, engelen, duivels en overige bovennatuurlijke wezens. Ik heb het veel te druk in mijn normale leven: mijn werk bij psychogeriatrische patiënten, mijn cursussen als docent Spaans, het huishouden en mijn hobby' s zorgen ervoor dat ik in de werkelijkheid blijf..... soms.

Soms.

Vroeger was ik niet zo realistisch als nu.
Ik geloofde in tarot en astrologie en ben zelfs een keer bij een waarzegster geweest. Ik was 23.
Ze las de toekomst in mijn handlijnen en voorspelde dat ik twee echte liefdes zou ontmoeten, dat ik veel bijzondere avonturen ging beleven, dat ik in het buitenland zou gaan wonen en dat ik op een nogal jonge leeftijd zou sterven.
Tot nu toe heeft ze het alles goed geraden. Bijna, want ik ben gelukkig maar nog niet dood.

Tevens deed ik graag aan spiritisme of oui-ja. Ik begon met deze vrolijke hobby op mijn zestiende, samen met mijn nicht en haar vrienden in Madrid.
Ik kan nog heel goed me herinneren van die koude winterse avonden in de kleine woonkamer van Antonio en Lola, vol met sigarettenrook en wierook. O ja, en geesten.
Er lag op tafel een ambachtelijk ouijabord met het alfabet en cijfers van 0 tot 9. Het bord deelde de beperkte tafelruimte met twee asbakken vol peuken, een liter Mahou bier en verscheidene glazen.
Er was nog een extra glas, dat we als avatar gebruikten. Dit werd ondersteboven gezet, en dan de deelnemers moesten er hun vingertoppen losjes op zetten. En dan maar een geest aanroepen: 'Is er iemand?'

Op de platenspeler klonken meestal Led Zeppelin en Peter Tosh, maar ook John Mayall, King Crimson en Peter Green' s Fleetwood Mac, onder andere.
De mensen met wie ik die sessies spiritisme beoefende waren wat ouder dan ik, tussen de 19 en de 23, vandaar die wat 'gedateerde' muzieksmaak. De Spaanse underground cultuur was zeer beïnvloed door de rock uit de 60' s en 70' s.
Toch was er ook af en toe de radio aan, en toen bracht de sound van post punk en New Wave een zuchtje van frisse nieuwe sounds. Janis Joplin was allang dood, en Led Zeppelin waren gewoon ouwe lullen die veel te goed konden spelen. Welkom Ramones, Specials en Police!
The Police was dus ook te beluisteren tijdens die paranormale avondjes....

Ik was een zeer gevoelig en beïnvloedbaar meisje, benieuwd naar nieuwe ervaringen, altijd bereid om aan bijzondere en aparte activiteiten deel te nemen. Ik hield en houd nog steeds van sterke sensaties.

Ik was niet bang voor de ingeroepen geesten, want ze waren allemaal bekende 'mensen'.
De ene was de geest van een overleden vriend, op zijn negentiende gestorven door een auto ongeluk. Deze vriendelijk spookje kwam regelmatig gezellig bij ons op bezoek, nadat we hem hadden ingeroepen, met behulp van het ouijabord.
Omdat hij in een andere dimensie zat, namen we aan dat hij veel meer wist dan wij, zoals bijvoorbeeld welke lotnummer moesten we aanschaffen om in de stadsloterij te winnen en de resultaten van de quiniela of toto. Onze spookachtige vriend gaf ons altijd graag een antwoord. Jammer genoeg was hij niet zo goed in voorspellen.

Maar daarnaast was er ook een kwaadaardige geest. Mijn vrienden noemden hem Pinocchio. Hij had  met deze sprookjesnaam zichzelf voorgesteld.
De hele sfeer veranderde als hij aanwezig was. Het lamplicht werd aanzienlijk verduisterd en de kamer werd steeds kouder, dit terwijl de gaskachel op zijn hoogste temperatuur stond.
De aanwezigheid van Pinocchio was ook te merken aan de chaotische en verwarrende boodschappen die hij, mede het ouijabord gaf. Het glas gleed op het bord heel snel, bijna met woede, van de ene naar de andere letter. Scheldwoorden en vervloekingen kwamen vaak aan bod, evenals nare, verbijsterende berichten.

Als de situatie de spuigaten uitliep, verzochten we de kwade geest om de kamer onmiddellijk te verlaten. En toen begon het glas razend snel door het bord te glijden, zo rap dat we het glas zelfs niet konden volgen. Soms viel een ontwerp om, zoals een vaas of een boek uit het boekenkast.
Een keer keek ik naar de grote spiegel aan de muur. Mijn vrienden en ik werden er weerspiegeld. Ik zag mijn eigen gezicht en die van mijn nicht en vriendinnen, allemaal in het zwart gekleed, á la Juliette Gréco. Zwarte coltrui en zwarte strakke broek, lang steil haar. Ik zag ook mijn vrienden, met hun baardje en wat lang haar.
En ineens zag ik nog iemand, of beter gezegd het silhouet van iemand, een wazig figuur. Mijn bloed stolde. En opeens was het duistere beeld weer weg.
Ik zei niks. Ik vertelde niemand over de vreemde, spookachtige verschijning.

In deze omstandigheden werd de sfeer zodanig gespannen dat we de sessie moesten onderbreken.
Toen deden we het raam open, ondanks de koude lucht buiten, en gingen met z' n allen op het venster leunen om even een frisse neus te halen.
Duizend sterren glooiden daarboven, in de bevroren donkere hemel van december. 

'Wil iemand een plaatje eens draaien?' riep de ene.
'Laat die plaatjes maar even en doe eens de radio aan!' zei de andere. 
Toen begonnen de noten van Roxanne van The Police het huis  op te warmen en tegelijkertijd een frisse lucht te verspreiden.


********************************************************************************

DE MUZIEK

Ik ga geen liedjes draaien uit de tijd waar deze gebeurtenissen plaats vonden, maar gewoon lekkere nummers over ghosts of geesten.
Nagenoeg heeft iedere band of pop/rock artiest een nummer over ghosts. Neem maar eens een kijkje op internet!

Vooral bands uit de jaren 80 en 90 hebben een voorkeur voor dit onderwerp. Waarom? Het is een donker, romantisch, melodramatisch, lekker morbide thema, net zoals een grote deel van de muziek uit die periode. Denk eens aan Lullaby van The Cure, bijvoorbeeld.
Alt pop/rock bands zoals The Decemberists (uit de jaren 2000) of Neutral Milk Hotel (jaren 90) gebruikten vaak een spookachtige sfeer zoveel in hun muziek als in hun lyrics.

Maar ook onder de klassieke artiesten en bands treffen we geesten aan. Wat dacht je van Bob Dylan en zijn Spirit On The Water, of van The Ghost Of Tom Joad van Bruce Springsteen?

Hieronder een kleine selectie van songs over spookjes. Veel plezier mee!


**********************************************************************************


Spirits In The Material World- The Police
Alsof de Britse band door onze oui-ja sessies werd geïnspireerd, verscheen het plaatje Ghost In The Machine één jaar daarna, in 1981. Maar in die tijd nog, 1980, waren we nog steeds aan het genieten van hun LP's Regatta De Blanc (1979) en Zenyatta Mondatta (1980).      

Is There A Ghost- Band Of Horses
Een van de beste nummers uit deze indie rock band uit Seattle. De song behoort bij hun tweede album, Cease to Begin (2007). 

                                        



Attack Of The Ghost Riders- The Raveonettes
 Dit nummer uit 2002 werd de eerste hit van de Deense rockband.

Little Ghost-The White Stripes
Heerlijk nummertje van de alt country/blues/rock Amerikaanse tweepersoons band. Uit het album
Get Behind Me Satan, 2005.

  



Ghost Town- The Specials
Dit nummer uit 1981 gaat niet over geesten en spoken maar over jeugdwerkloosheid in de Britse steden uit die jaren. Dat bracht zich mee een gebrek aan perspectief voor de toekomst en vooral veel woede onder de jonge generatie van toen, ook in Spanje trouwens.

 


Ghost- Neutral Milk Hotel
Wat een vreemd maar toch geweldig nummer is dit. De sfeervolle muziek van deze Amerikaanse indie rock band uit de jaren 90 komt door het gebruik van verschillende muziek instrumenten zoals piano, accordeon, hoorn en nog meer.
Het album In The Aeroplane Over The See, uit 1997, lijkt geïnspireerd te zijn op een terugkomende droom van de zanger, namelijk een Joodse familie ten tijde van de 2e Wereldoorlog, met een knipoog naar het verhaal van Anne Frank en de vreselijke gebeurtenissen in die jaren.