Bob Dylan in Amsterdam

Toen vorige zondag Lou Reed overleed, besloot ik naar Bob Dylans concert te gaan. Ik realiseerde me dat ik misschien nooit meer de gelegenheid zou krijgen om hem weer live te zien.
Ik had Lou Reed voor altijd gemist en ging Bob Dylan zeker niet missen!
Ik had allang een hangende afspraak met oom Bob. Het was of nu of nooit.
Toen ondernam ik een harde zoektocht op internet om nog beschikbare tickets te vinden. Heel spannend was dat. Op zo' n momenten is het woord uitverkocht het laatste woord dat je wil zien. Stel je voor dat er geen kaartjes meer zijn! Dan begin je ook allemaal gekke dingen te denken, bijvoorbeeld iemand die wel in het bezit van een kaartje is te overvallen in een donker hoekje op straat. Geef dat kaartje hier, hipster! Ik verdien veel meer dan jou Bob Dylan te zien!

Ach ja.

Het is me gelukt! Ik heb een kaartje voor de show op 31 oktober. Het was nagenoeg een last minute ticket maar heb er een normale prijs voor betaald. Welnu, ik beschouw €65 als niet normaal voor een concertkaartje. Met dat geld zou ik heel goed naar drie concerten in Tivoli of in Paradiso kunnen gaan. Maaaar......
........ hé, het is Bob Dylan!
Iemand die prachtnummers als Boots Of Spanish Leather en Ballade Of A Thin Man of poëtische muziekstukken zoals Love Minus Zero heeft gecomponeerd.
Iemand die een onderdeel is van het muzikale en culturele geheugen van drie generaties.
Iemand die op 72 jaar leeftijd nog in staat is om een zware tour door tientallen Europese steden te ondernemen en zijn liedjes nog steeds met hart en ziel speelt.

Ik denk aan dit alles op weg naar Amsterdam, terwijl de trein door de duistere landschappen van de herfst rijdt. Aan het eind van oktober is het al donker om half zes. Als ik door het raam kijk zie ik alleen maar de tweedeklas wagon en nog een stukje verder, aan de opeenvolgende plaats een man die op zijn notebook tipt. Ik zie ook mijn eigen spiegelbeeld in het glas. Hoi Patti, we gaan met zijn tweeën naar Bob Dylan.

Ik stap uit in Duivendrecht en neem daar de metro naar Bijlmer Arena. Ik zit in een wagon vol mensen van Antilliaanse en Surinaamse oorsprong, vooral veel jongeren.
Aan de muur naast mijn zitbank is er een gezeefdrukte tekening: een vrolijk meisje met een kroon op haar hoofd en daaronder de script 'Wees lief voor jezelf'. Ik vind het heel leuk.
Ik kijk naar de twee meisjes tegenover me, twee meiden net als zoveel anderen: doffe ogen, een vroegtijdig zuinig gezicht, alsof het nergens iets moois te vinden was ...... Ook niet bij het volgende station. Ze dragen geen kroon maar een goedkope jas met een treurige bontkraag.

Gelukkig zijn er maar slechts twee metrohaltes. Ik stap eruit in Bijlmer Arena, ga het station uit en eenmaal op straat adem met plezier de frisse vochtige lucht in.
En ik ga deze futuristische wijk in. Een overdreven, kunstmatige, onwerkelijke wijk met al die enorme blokken van glas en beton, winkelcentra en bankkantoren en multinationale bedrijven die in pracht en praal met elkaar concurreren.

Nu even de Heineken Music Hall vinden. Ik kijk rond het plein zoekend iemand aan wie ik de weg kan vragen maar dat hoef niet want ik hoor een muziekje dat helemaal niet past op een plek als deze. Het is een muziek uit een andere sfeer, uit een andere tijd. Ik luister nu een mondharmonica. Het is Bob Dylan, die een oud liedje uit de 60's speelt! Ik laat me verrukt door die muziek leiden en kom terecht bij de HMH, een groot vierkant gebouw naast het plein waar niet Bob Dylan maar een lange en spichtig man nummers van Dylan zingt en speelt op een gitaar.

Ik kom binnen de grootste concertzaal van Amsterdam en laat de bewaker mijn open tas zien.
Ik heb geen fototoestel meegenomen, ook geen tablet, geen smartphone, alleen mijn eenvoudig en oud mobieltje. Vanavond ben ik weer een meid zoals ik vroeger was, een gadgetvrije mens.
Nou, ik ben pas binnengekomen en ze hebben al mijn tas 'gefouilleerd', ben €5 kwijt voor het huren van een kluisje om mijn jas en mijn sjaal te kunnen leggen en moest ook nog €10 uitwisselen voor die stomme muntjes om de drankjes te kunnen betalen.
Ik koop een fles water want hier hebben ze alleen maar Heineken bier en dubieuze wijn en cola. Ik neem ook een capuccino evenals een muffin, ondanks mijn intolerantie aan gluten. Ik sterf van de honger en ze hebben hier geen andere soort hapjes, dus moet even kiezen: of glutenrijke cupcake en morgen buikpijn of de hele avond met een lege maag lopen. De muffin wint.
Nu nog maar een goede plek vinden. Ik wil de show lekker zittend zien. Iets verderop staat op een wegwijzer het woord 'tribune' dus ik loop die kant op. De tribune zit vol publiek maar er is nog een plekje op de zesde rij tussen twee stelletjes zestigers.

De lichten gaan uit. De zaal blijft aangenaam donker. De mensen houden uiteindelijk hun bek dicht.
Sommige achterblijvers haasten zich om terug naar hun plek te gaan. Velen komen uit de bar met één of meerdere drankjes en laten in het traject de helft van het inhoud omgooien. Een ouwe en onhandige vent met een bier in elke hand probeert zijn plaats op de tribune te bereiken maar verliest zijn evenwicht en laat het bier morsen op de zittende mensen. 
Op verzoek van Bob Dylan is het niet toegestaan om foto's en video's van het concert te maken. Tijdens de optreden besef ik me hoe vervelend zijn in werkelijkheid al die opgeheven handjes voorzien van compacte camera's of smartphones om straks alleen maar slechte en saaie foto's te krijgen zonder geen enkele kwaliteit of nut.
Maar vanavond bestaan mobieltjes en digitale camera's even niet. Toch proberen sommige mensen uit het publiek een afbeelding van de zanger te vangen. Af en toe brandt de flitser van een toestel hier en daar, maar de wannabe-paparazzi worden al snel door de bewakers tot de orde geroepen.

Toch ben ik ook van mening dat er wel een goede video opname door een bekwame iemand kan niet kwaad en moet niet ontbreken, zodat de mensen die van Bob Dylan houden een herinnering aan deze fantastische avond kunnen hebben. Ook voor degene die niet naar het concert zijn geweest of voor de toekomstige generaties.

De stilte in de concertzaal is indrukwekkend, bijna eerbiedig. Het lijkt wel alsof God of Boeddha uit de backstage ging verschijnen. In plaats ervan duikt Bob Dylan op, gevolgd door zijn band. En ze beginnen Things Are Changed te spelen. En wat spelen ze toch goed...!
Dylan zingt gewoon fantastisch. Wie zegt nou dat hij niet meer kan zingen?
Zijn stem klinkt soms warm en gevoelvol, maar soms ook gebroken en schor, simpelweg omdat hij niet meer jong is. Maar dit maakt zijn zang juist mooier dan ooit, want als je 72 bent dan zit in je stem alles wat je beleefd en gevoeld hebt. Je stem is veranderd door al de woorden die je gezegd hebt, de lieve woorden maar ook de nare, en door al het gelachen en het huilen, door al de sigaretten die je gerookt hebt en al de wijn die je gedronken hebt, en al het verdriet en het geluk langs de weg.

Wat klinkt hij emotioneel bij Love Sick....Wat een warme, authentieke stem.
En de muziek klinkt ook zo authentiek en sfeervol...! Het is hier allemaal heel leuk: het podium met die eenvoudige maar doch charmante decoratie, de lichten zoals in de jaren 50, de voortreffelijke akoestiek van de concertzaal....
Ik word echt emotioneel bij het uitvoeren van Forgetful Heart met die schitterende viool.

In totaal hebben ze 19 nummers afgespeeld, het merendeel uit zijn laatste albums. Aan het eind van de optreden worden we nog geschonken met twee juwelen uit de golden times: All Along The Watchtower en Blowin' In The Wind. Beide nummers klinken heel anders dan ik gewend ben, maar het zijn ook andere tijden en in het leven alles verandert, ook liedjes.
Toch is the spirit of the good old times alom vanavond.

Ik ga het overvolle gebouw uit. Het is aangenaam fris buiten en het heeft weer geregend.
De straatmuzikant zingt nu Blowin' In The Wind in de bekende jaren 60 uitvoering. Hij heeft het concert van Bob Dylan gemist maar het maakt niet uit. De menigte die de HMH verlaat komt terecht naar het plein waar de muzikant zingt en speelt op zijn gitaar. Veel mensen omringen hem en blijven luisteren. Het is Blowin' In The Wind net zoals we allemaal het herinnerden.

 

Thank you zo much Bob...!


_________________________________________________________________________________


Setlist

Hieronder volgt de setlist van Bob Dylan's optreden in HMH in Amsterdam, op 31 oktober 2013.
Ik heb een sterretje gezetten bij de nummers die ik in het bijzonder het leukste vond.


Things Have Changed
She Belongs To Me
Beyond Here Lies Nothin'
What Good Am I?
Pay In Blood*
Waiting For You
Duquesne Whistle
Tangled Up In Blue*
Love Sick*
..........
Hight Water*
Simple Twist Of Fate
Early Roman Kings
Forgetful Heart*
Spirit On The Water
Scarlet Town
Soon After Midnight
Long And Wasted Years

      encore

All Along The Watchtower*
Blowin' In The Wind 


_________________________________________________________________________________

DE MUZIEK

 
Forgetful Heart
Album Together Through Life, 2009

Hight Water
Album Love And Theft, 2001

Pay In Blood
Album Tempest, 2012 
Een fatsoenlijke video toe te voegen was niet mogelijk. Klik hieronder:


http://www.youtube.com/watch?v=i7ZFsMzdNIM