Dit oude buurtje ligt natuurlijk in het hart van de stad, aan de voet van de berg Benacantil. We noemen het El Barrio (de buurt), maar ook el casco antíguo (de oude binnenstad) of el barrio de Santa Cruz.
Tot de jaren 70 was de Barrio een zeer arme buurt, met veel prostitutie en drugsdealers. Maar ook met leuke en authentieke bares of cafetjes waar artiesten en trendy people van toen een glaasje gingen drinken. Sommige van die mensen begonnen ook zelf een lokaal of bar.
Een goede vriend van mij, allang overleden, die ook een bekende schilder was had toen een pub in de Barrio en hij heeft me veel over die tijden verteld. Van hem weet ik dat destijds veel jonge en hippe Duitsers, Fransen en Nederlanders naar de Barrio gingen, om een beetje de authentieke sfeer te proeven, buiten de gebaande paden.
Eind jaren 70 begon de nieuwe generatie flink te op te komen. De dictatuur was voorbij en een nieuwe en frisse stroom ideeën kwam naar voren.
Met tien jaar vertraging kwam de hippiemode aan in Spanje, en natuurlijk ook in Alicante, maar dan wel een hele sui generis vorm van hippiedom. Zo, in plaats van bloemetjes in het haar droegen Spaanse hippie vrouwen etnische of antieke haarversieringen, soms uit het juwelenkistje van grootmoeder. Leuk bij gescheurde jeans of lange jurkjes.
Bij mannen en jongens was er de spencer van grootvader of een vest zonder mouwen, in de winter met een trui eronder of een overhemd in felle kleuren. In de zomer niets eronder, alleen een mooie torso en natuurlijk een gescheurde spijkerbroek erbij.
Zelf de schoenen waren lekker autochtoon: Spaanse espadrilles, de schoenen van het proletariaat.
Ik was 14 en 15 in die periode, nogal jong om op pad naar de Barrio te gaan. Bovendien gingen mijn leeftijdgenoten het liefst naar de disco. Ook leuk, maar een heel andere sfeer. Op de disco kon je de hits of de bekende mainstream muziek luisteren. Alles was glitter en glamour en mensen kwamen vooral om te dansen. Het was een veilige plek.
Daarentegen was de Barrio gevaarlijk, heerlijk boheme en authentiek. Hoe kan het anders. Die buurt stamt uit de Islamitische periode in de Vroege Middeleeuwen. Wellicht hebben Ali en Cántara door die straatjes gewandeld, voordat het drama in het leven van de twee geliefden verscheen.
En dan ook de muziek. Alleen in sommige van de vele lokalen in de oude binnenstad kon je van echte goede muziek genieten.
En toen kwamen de jaren 80, de gouden tijd. De versleten spijkerbroeken en de jurkjes maakten plaats voor zwarte kleren en legerlaarzen, maar ook voor een new wave look, zoals jassen met enorme schoudervullingen, pads. Het waren bruisende tijden.
Ik was 16 toen ik de Barrio regelmatig begon te bezoeken. Ik had ook mijn eigen stijl qua kleding: een leuke mélange van jaren 60, niet de hippie periode maar de toffe vroege sixties, gemengd met een vleugje postpunk. Maar vooral geen jassen met pads!
Er waren toen allerlei leuke pubs of bares, van moderne en hippe lokalen in New Wave stijl tot kroegen waar de ouwe lullen een glas of vijftien gingen drinken maar waar ook jongeren kwamen, want in dit soort spelonken was de drank zeer goedkoop, dus heel geschikt om de nachtronde te beginnen. Later, na een bier of drie konden ze lekker naar de wat duurdere pubs in de omgeving.
Ik was nog studente en in de winter kwam ik nooit of zelden in de Barrio, alleen in de zomeravonden met vrienden die ouder waren dan ik.
Maar toen ik 19 was begon ik echt heel veel daar naartoe te gaan. Er kwam een moment waar ik vrijwel elke avond naar de ouwe buurt ging. Niet dat ik elke avond feestte, maar mijn vriendenkring en ik spraken daar af. In Alicante zijn er meestal zachte temperaturen en je kunt gewoon op straat op een pleintje of op de stenen trappen gaan zitten. Soms nam iemand een gitaar mee en dan alleen maar zingen en muziek maken.
In de winterse koude avondnachten moesten we wel ergens binnen gaan zitten.
Naarmate ik ouder werd ging ik ook steeds minder naar de Barrio. Trouwens, ik leerde mijn huidige echtgenoot in een pub van deze buurt kennen.
In de jaren 90 verschenen nieuwe café's in andere buurten van de stad, zoals la ruta de la madera (de weg van het hout), zo genoemd omdat de lokalen meestal in houten stijl waren, of indiaanse stijl, heel grunge dus. Er waren ook veel rockconcerten van lokale bands maar ook uit andere steden. Bijna al mijn bevriende muzikanten traden er op.
Maar de Barrio bleef altijd speciaal.....
Veel van die lokalen uit de 80's en 90' s zijn er nog steeds, zoals de Cure of de Supporter. Andere leven alleen maar voort in het geheugen van een hele generatie, die getuige van die schitterende periode mocht zijn.
**********************************************************************************
Wil je weten hoe de Barrio eruit ziet? Ga dan maar naar de onderstaande link:
https://www.google.nl/search?q=barrio+santa+cruz+alicante&hl=nl&client=firefox-a&hs=WvN&rls=org.mozilla:nl:official&prmd=imvns&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=ixkcUIbPGuPB0QX4ooGIDA&ved=0CHYQsAQ&biw=1280&bih=589
Jammergenoeg zijn dit alleen foto' s van de mooiste plekken van de Barrio de Santa Cruz, de volledige naam van deze buurt, die in grote deel bevindt zich in een deplorabele staat.
Van vrienden weet ik dat de laatste tijden de gemeente de wijk opknapt. Toch is er nog veel te doen.
**********************************************************************************
DE MUZIEK
Begin jaren 80 was er natuurlijk veel New Wave, punk en afterpunk, of siniestro. Bands zoals New Order, Joy Division of The Cure werden gedraaid vooral in donkere kroegen en clubs destijds mijn favorieten.
Daarnaast ook veel rock uit vroegere jaren, in Led Zeppelin stijl om zo te zeggen, evenals Patti Smith, Ramones en Iggy Pop, maar dit soort tijdloze muziek bleef eigenlijk altijd aanwezig.
Rond 1986 kwam er een nieuwe muziek verschijnsel te voorschijn: alternatieve country, met als meest bekende band The Long Riders.
Ik ging naar hun concert in 1987, in een typische discotheek uit de streek. Het concert begon goed, maar het publiek, dat meestal uit stoere kleinburgerlijke boerenkinkels bestond, wilde alleen maar één liedje horen: Looking For Lewis & Clark, het einige nummer dat ze van die rockband kenden.
Ik was met een groep vrienden en kennissen. We waren het enige publiek in de zaal die The Long Riders waardeerde. De rest begon te honen en te schimpen na elk nummer. Op een gegeven moment gooide iemand uit het publiek een peuk naar de zanger. Die werd boos maar speelde gewoon door. Ik schaamde me dood voor die sukkel die de peuk had gegooid. Want één anonieme persoon, hoe sukkelig hij ook was, vertegenwoordigde in grote mate het hele publiek.
Toen klonken de eerste akkoorden van Looking For... De menigte begon te fluiten, blij omdat die Amerikanen eindelijk ophielden met hun vervelende countryliedjes. De Riders waren pas begonnen met het eerste refrein, toen een andere lul een blokje ijs uit zijn gin tonic naar de zanger gooide. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. De zanger stopte meteen met zingen en gitaarspelen en ging weg. Hij was woedend, en terecht. De overige leden van de band stopten er ook mee.
Het werd natuurlijk ruzie in de zaal. Mijn vrienden en ik verlieten het lokaal. Het was geen goed idee geweest om zo' n goede band te laten optreden in zo een klote disco.
Na de Amerikaanse alt country ontstond ook in die jaren de rockabilly revival en psychobilly. Bands als The Cramps en The Meteors hoorden erbij. Ik kende persoonlijk The Meteors, ze waren goede vrienden van vrienden, en zag ze een keer op twee optreden.
Eind jaren 80 en begin 90 kwam er een nieuwe stroom muziek op. Het waren de jaren van Pixies, Nirvana, Sonic Youth en veel meer. Maar dat is een heel ander verhaal.
*********************************
Strange Love- The Cramps
Uit het album Flame Job.
http://www.youtube.com/watch?v=sKLrUNj3Kfw
Looking For Lewis & Clark- The Long Riders
Uit het album State Of Our Union, 1985
Friday I' m In Love- The Cure
Dit nummer behoort tot het album Wish uit 1992. Toen luisterde ik niet meer naar The Cure, ik was helemaal weg van andere sounds. De Britse band leek me toen té jaren 80, en dat wilde niemand meer hebben. Ik herontdekte The Cure in de 21e eeuw, toen ik naar A Forest in een café in Valencia luisterde. Sindsdien ben ik weer in love with them, en niet alleen op vrijdag..... In dit popnummer wordt precies verteld wat ik voelde als het weer vrijdag was!
Real Wild Child- Iggy Pop
Iggy mag natuurlijk niet ontbreken in deze memories.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten