Mijn ouders waren een paar maand geleden gescheiden. Mijn moeder was net begonnen met werken in de cafetaria van de destijds (1979) zeer beroemde Mini Golf ter Alicante. Veel bekende Nederlanders die naar de regio op vakantie kwamen waren er vaste klanten van, onder anderen Mies Bouwman.
Omdat mijn moeder in avonddiensten werkte, moest ik van de ene op de andere dag gaan koken voor mijn zusje en broertje. Ze waren dertien en vijf jaar respectievelijk.
Kort geleden moesten we ons appartement verlaten want we konden de huur niet meer betalen. Dus nu woonden we in een huisje tussen pijnbomen, niet ver van onze voormalige woning.
Op de begane grond was er een bakkerij met eigen oven, waar elke nacht een man die nooit sliep het brood bakte en vervolgens hij en zijn vrouw in de winkel verkochten.
Onze woning bevond zich op de verdieping, boven de bakkerij. Het hele huis rookte naar vers brood.
De avond waar ik voor het eerst eieren en patat ging bakken was het zo heet en vochtig zoals het in de zuidelijke avonden van juli hoort. De krekels gilden in de warme duisternis. De radio was aan.
Ik stak de gasfornuis aan met een lucifer. Op de radio was Fire van The Pointer Sisters te luisteren.
Ik wachtte totdat de olie de juiste temperatuur bereikte. Inmiddels had ik mijn armen met theedoeken bedekt zodat de hete olie mijn huid niet kon spatten. Ik was bang van die gevaarlijke eieren, dus elke voorzorgsmaatregel was van harte welkom.
Ik krakte de drie eieren, die heel stoere kerels leken te zijn, en goot de slijmerig inhoud in drie kommetjes. Nu was het op de radio Tragedy, van The Bee Gees, en ik hoopte dat de ingewikkelde handeling die ik ging overnemen niet in een tragedie eindigde.
Toen de olie flink begon te roken, goot ik één per één de eieren in de pan. Ik deed het heel voorzichtig want ik wilde voorkomen dat de eieren bij elkaar gingen plakken, met als resultaat een monsterachtige mengsel van dooier en wit. Verschrikkelijk om te zien en om te eten. Op de radio klonk Le Freak, van Chic.
De eieren kwamen gezond en wel de pan uit. Mijn handen niet, desondanks de theedoeken. Bovendien waren de gaskookplaat en omgeving helemaal met vet verdronken, alsof een boom met olie gevuld was ontploft.
Gelukkig had mijn goede moeder de aardappels van tevoren geschild, gesneden en voorgebakken. Ik hoofde alleen maar de frites een paar minuutjes weer in hete olie te bakken en klaar is Kees.
Daar was ik doeltreffend bezig mee, toen ik een enorme springhaan zag, ter grootte van een dikke worst. Hij keek me uitdagend aan. Hij stond op de koelkast naast de radio, die op dat moment spuugde Run Like Hell van Pink Floyd, en dat deed ik ook.
Schrik verlamt mij niet zoals het bij andere mensen gebeurt. Ik reageerde multilateraal erop: in één klap frites uit de pan halen, gas uitzetten, eieren en patat met een doek bedekken zodat de springhaan ze niet kon opeten en naar de woonkamer rennen om mijn zus en broer naar hulp te vragen.
"HELP!! Er is een kreeft in de keuken!! We moeten hem eruit zetten of anders vermoord ie ons allemaal!!!!" riep ik. Op de radio was het natuurlijk Rock Lobster van B' 52.
Mijn zus en mijn broer werden bleek. Reusachtig ongedierte is bij ons gezin altijd een gruwel geweest, hoewel mijn vader helemaal geen bezwaar had om allerlei soort insecten met zijn hand grijpen, hoe groot en afschrikwekkend ze ook waren.
Maar mijn vader was er niet bij. Dus mijn zus en ik zeiden eenstemmig:
"David, je bent een jongen. Ga die springhaan jagen!"
"Mooi niet! Gaan jullie er maar!"
"Ik ben het eten aan het koken. En met die monster achter mijn rug kan ik er niet door mee, dus het ligt aan jullie. Of die roofinsect jagen, of niks doen en naar bed zonder eten."
Mijn zus en broer hadden mijn redenering goed ontvangen. Het werd besloten dat ze allebei, wel behoorlijk beschermd, de binnendringer gingen uitzetten.
Het mollige beestje stond nu op de radio, waar het nummer Do You Think I'm Sexy te horen was. Die klote springhaan leek er wel een beetje op Rod Steward.
Omdat ik degene was die de laken uitdeelde, nam ik niet deel aan de expeditie. Vanuit een veilige afstand, keek ik hoe mijn zus en broer in gewapende tenue, steeds dichterbij de vijand kwamen. Die krijgshaftige tenue of kledij bestond gewoon uit alledaagse voorwerpen zoals boodschappennetjes op het hoofd als helm en gasmasker, afwashandschoenen en bezems, en mijn broertje had ook zijn beschermplaatje van weet-ik-veel welke superhero van toen.
Zo gepantserd, kwamen zus en broer steeds dichter bij de koelkast, waar Rod Steward een vuist op de radio had gemaakt, maar voor niet lang want door een handig klap met de bezem werd ie uit het kasteel uitgezet. De radio gilde I Wil Survive van Gloria Gaynor. De springhaan begon luidruchtig te springen door het hele huis, achtervolgd door de twee dappere soldaten, totdat hij door de open deur van het balkon vluchtte en verdween in de zomernacht.
Ik ging naar de keuken, pakte de gebakken eieren en de patat, die nog steeds warm waren maar dat heb je als er 35 graden zijn, en verdeelde deze in drie borden.
"Willen jullie mayonaise of ketchup?"vroeg ik.
We gingen aan tafel zitten, die eerste nacht. Het eerste avondeten door mij gemaakt.
Op de radio zangen de Sisters Sledge We Are Family.
**********************************************************************************
DE MUZIEK
Deze eerste verhaal over koken en keukens (er komen nog meer) verloopt in de zomer van 1979. Het was een rijk periode voor goede pop muziek. De New Wave begon toen flink te overstromen met veel nieuwe banden die met nieuwe vormmuziekjes kapten met al de ouwe bekende mainstream.
Om mijn verhaal te versieren koos ik voor hits uit 1979, nummers die destijds heel populair waren, zoals Tragedy of Le Freak, zonder er rekening mee te houden of ik ze leuk vond of niet. Gloria Gaynor bijvoorbeeld was niet helemaal mijn smaak toen ik 15 was, maar B' 52 juist wel.
De volgende nummers zijn wel heel leuk hoor:
Brass In Pocket- The Pretenders
Ik vind deze optreden van The Pretenders bijzonder leuk. Ze klinken zo fris....
Chrissy Hynde aan het zingen met het sigaretje erbij moet je niet missen!
Call Me - Blondie
Dit nummer is lekker kleinburgerlijk en discopowerpop, evenals het eind van de 70' s. Ik was dol op dit liedje toen ik 15 was. Ik vind het nog steeds leuk, het herinner me mijn eerste zomeruitstapjes in de nachtleven.
Rock Lobster- The B' 52
En als bekroning, en hommage aan die lobster die mijn keuken bezette en mijn eerste culinaire insleep bijna verknalde.
Ladys en gentlemen.......The B' 52 are coming!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten