Ik heb altijd twee landen gehad, het werd me geschonken als dochter van Spaanse moeder en Nederlandse vader. Daardoor heb ik me ook altijd afgevraagd waar hoort een mens eigenlijk.
Ik begin nu pas te begrijpen dat sommige mensen gewoon geen land, geen wortels hebben. Ik ben nergens thuis, ik ben thuis overal.......
Ik hou van dit land. Ik accepteer, zonder al te veel bezwaar, de lange donkere maanden waar de zon nauwelijks te voorschijn komt, evenals het onvriendelijke en regenachtige winterweer, heel onaangenaam als je om 8 uur 's ochtends op de fiets naar je werk moet gaan.
Ook accepteer ik, maar dan met vreugde, de zachte en soms koele noordelijke zomerse ochtends, met die schitterend blauwe lucht. En de zinnelijke waarneembare wisseling van seizoen. Hier kun je de herfst en de lente volledig voelen.
Als je van een land naar een ander emigreert, laat je veel dingen achter: familie en vrienden, je huis, je dagelijkse routines. Soms blijven katten en honden ook achter, die wij niet konden meenemen, door welke reden dan ook, en moesten bij een familielied of bij een goede vriend achterlaten.
Het is niet leuk, nee, om dit alles te moeten verlaten.
Maar ook verlaat je daarnaast nare dingen: gebrek aan kansen en vooruitzichten, frustratie, verveling. Van mij mag dit wel naar de pomp lopen.
Wonen in het buitenland heeft mij nieuwe energie gegeven. Ik werd plots weer 25 jaar. Niet dat ik me niet meer jong voelde toen ik nog in Spanje woonde, maar de gelegenheid te krijgen om opnieuw te beginnen gaf me vleugels.
Net als Alice in Wonderland, maar dan Patricia in Kikkerland.
Sinds ik hier woon, heb ik de volgende dingen gedaan:
-Ik heb een andere taal geleerd, het Nederlands. Ben nog steeds bezig mee, het komt goed.
-Ik kan nu fietsen. Ik heb altijd fietsenvrees gehad, nu niet meer. Ben nu alleen maar bang voor het verkeer.....
-Ik heb geleerd basgitaar te spelen. Nou, beter gezegd, basgitaar te bonzen. Ik moet toegeven dat ik hiermee niet mijn best heb gedaan. Nobody is perfect. Maar ik kan wel aardig een paar nummertjes spelen...!
-Ik heb uiteindelijk een "echte" baan, met contract en al. Dat is best moeilijk in mijn andere land.
-Ik heb nog een leuke hobby ontwikkeld: fotograferen en foto' s op de computer bewerken
- Ik heb een cursus Spaans voor beginners georganiseerd. Ik heb een groep van 8 mensen en ga hoogstwaarschijnlijk nog een tweede groep draaien.
Is dit alles niet fantastisch?
Het moeilijkste van een expat te zijn, als ik mezelf als expat kan beschouwen, want ik weet het niet meer, is dat het niet makkelijk is om hier echte vriendschappen vast te stellen.
Nederlanders zijn niet minder aardig of gezellig dan Spanjaarden, het is gewoon dat we er een beetje laat zijn gekomen. Op die leeftijd is het maken van nieuwe vrienden behoorlijk ingewikkeld.
Nederlanders zorgen en behouden en koesteren hun vrienden, maar die vriendschappen zijn vaak allang opgebouwd, meestal in de studententijden of zelf vroeger. In zo een kring te kunnen binnenkomen is niet makkelijk, zeker als je ook nog uit een andere cultuur komt.
Ik mis mijn vrienden. Ik verlang die feestjes op het strand 's avonds, die etentjes bij ons of bij hen, de verjaardagen of Oud & Nieuw samen.....
Dat heb ik hier niet. Maar ik heb andere dingen. Ik heb gegroeid als persoon. Ik heb uitdagingen overgenomen. Ik ben me vergist en ben weer op de goede weg.
**********************************************************************************
De muziek
Als je verhuisd kun je altijd je muziekjes meenemen. Ik nam mijn oude liedjes mee, ontdekte andere die ik nog niet kende, en herontdekte nog meer die ik lang geleden had vergeten, of gewoon van mij afgezet.
The Pogues is een band uit vroegere perioden van mijn leven. Ik luisterde ze vaak toen ik in Londen woonde. Destijds was het album If I Should Fall From Grace With God verschenen en het werd heel veel in pubs gedraaid. Twee populaire songs uit dit album zijn Fiesta en Fairytale in NY.
Dit prachtnummer heet Thousand Are Sailing en gaat over immigranten.
De foto' s van de video zijn ook bijzonder mooi.
Zoals Tom Petty zegt, soms is het tijd om te vertrekken, om te hophoepelen, om te emigreren. It' s Time To Move On, uit het album Wildflowers.
En dan natuurlijk mijn geliefde RHCP. We brengen samen al 20 jaar!
Een van de beste albums is Californication, dat samen met Bij The Way vormen tegenwoordig nog deel van mijn favoriete albums ooit.
Ik ging eigenlijk Around The World draaien, maar ik vind dit nummer veel mooier, Road Trippin
Als je ergens anders gaat wonen, en je leven in je eigen land verlaat, moet je nooit terug kijken, want als expat bent je ook in zekere zin een vluchteling.
The National is een band uit Ohio, gevestigd in Brooklyn, NY.
Ik ontdekte hen in 2007, hier in Nederland, en werd meteen verliefd op het album Boxer. Een andere keer zal ik meer uitgebreid over The National vertelen.
Dit nummer, Runaway, is uit hun laatste album, Hight Violet. Ik ging naar hun concert in Tivoli Utrecht in 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten