16 jaar is een belangrijke leeftijd. Het is het begin van het leven als (jong)volwassen.
Ik had het geluk: ik was 16 in 1980, een bijzonder jaar met veel nieuwe muziekjes, maar ook sociale veranderingen. En ik maakte dit alles mee in Alicante en Madrid.
Dat jaar was inderdaad heel intens. Na de Punk , kwamen New Wave, Postpunk en Gothic Rock allemaal tevoorschijn op het toneel. Na jaren van vrijwel dezelfde mainstream muziek, braken al die nieuwe banden ineens door.
Het was niet alleen bij de muziek. Ook in maatschappelijk opzicht was er iets aan het veranderen. De jeugd van die tijd werd er plots bewust van. Ze waren geschiedenis aan het maken, en ik mocht ervan getuigen zijn. Ik mocht er deelnemen.
Eveneens, gebeurde het heel veel in mijn privé leven. Nieuwe gezinssituatie, nog een verhuizing, de Hoge School, nieuwe vrienden......
Ik zat inderdaad op een kruispunt van mijn bestaan. Ik merkte het, ik was er bewust van, want ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn, dat er een diepe breuk met het verleden ontstond. Ik verheugde me erop.
In zulke omstandigheden en emotionele toestand kwam er ook nog al die ontzettend leuke muziek aan.
Mijn favoriete hobby was het luisteren naar muziek op de radio. Ik ontdekte destijds een heleboel leuke goede banden: The Clash, Siouxsie & The Banshees, Specials, Pretenders, The Motels, The Jam, B' 52, Ian Dury, Ramones, Blondie, Elvis Costello en nog velen.
Ik hou van pop en rock muziek sinds ik een kind was. Op mijn negende speelde ik op een tennis racket terwijl ik nummers van Suzie Quattro zang.
Later, als puber, hield ik van banden zoals Eagles, The Stones of Dire Straits. Toch ook leuk, maar allemaal heel mainstream, je weet het wel.
Tevens, als 16 jarige was ik ook op zoek naar mijn eigen generational anthem. Al die "ouwe lullen" konden gewoon niet tegen al die stromende New Wave' s muzikanten. De muziek van mijn generatie.
We hadden thuis geen platenspeler meer. Vroeger nog wel. We hadden één van die ouderwets toestellen, aan de ene kant een radio, aan de andere een robuuste meubel, maar hij bleef achter tijdens een verhuizing. Ik hoefde dus geen plaatjes aan te schaffen.
Maar ik beschikte wel over een radiocassette recorder, een klein model. Thuis had ik het altijd bij me. Als ik s' avonds naar bed ging, nam ik het mee. Ik luisterde muziek totdat ik in slaap viel. Zelfs als ik onder de douche stond was dat toestel aanwezig. Ik zette het neer op de wc bril.
Ik gebruikte ook het muziek apparaat om nummers uit de radio op te nemen. Beter gezegd, om nummers te vangen. Het was een heel gedoe, bijna een kunst, en dat was niet gering!
Ik luisterde graag Radio 3, een uitzending die heel goede muziek draaide, ver van al de bekende top artiesten a la Elton John of Barbra Streissand.
Er was ook de 40 Principales, een radioprogramma die de hits van het moment draaide, de hele dag door, van 10 uur s' ochtend tot 22 uur. Daarna, alleen maar de beste top nummers tot 24:00.
Toen was het nog steeds redelijk leuk. Het enige was dat, naast goede kwaliteit muziek zoals al die banden waarover ik net had, was er ook flauwe en slechte muziek te vinden. Zo had je nu Pretenders of Madness, zo kreeg je Captein & Tenille te horen. Vreselijk was dat!
Zoals ik zei, op die manier opnemen was een gedoe.
Ten eerst moest ik een goede uitzending uitkiezen, waar ik ervan zeker was dat er leuke muziek gedraaid werd. Dan op de loer liggen, goed opletten, en snel optreden zodra de presentator een goede nummer aankondigde.
Vervolgens, proberen niet op de verkeerde knop te drukken, maar gewoon op de knop "record". Dat klinkt misschien vanzelfsprekend, maar in alle geestdriftige toestand ging het soms niet zo vlot.....
Daarna maar bidden dat de radiopresentator het gehele liedje liet draaien, zonder onderbrekingen en dat hij zijn mond dicht zou houden totdat het nummer afgelopen was. Heel gespannen allemaal.
Als al die procedure goed ging, en de opname lukte, dan mocht je wel blij zijn.
Zo had ik tientallen cassettes met allerlei soort muziekjes. Je kon namelijk de Bolero van Ravel op side A vinden (ja, ik heb altijd een zeer eclectisch muzieksmaak gehad), en op side B van Boomtown Rats (ik vond ze leuk, zo what?), tot Spaanse leuke banden (heel zeldzaam, moet ik zeggen).
Er kwamen de jaren daarna nog veel Radio Days, maar volgens mij werd het nooit meer zo ontzettend vruchtbaar wat betreft opkomende banden en nieuwe muzikale ideeën.
En trouwens, ik ben nooit meer 16 jaar geweest.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De muziek
Hanging On The Telefoon. The Nerves
The Nerves waren een Amerikaanse band uit halverwege jaren 70. Ze maakten heerlijk Power Pop, heel sixties.
En.... ok, deze song is niet uit 1980 maar uit 1976. Toch staat ie hierbij, want Blondie had er een cover van gemaakt die ik heel leuk vond toen ik 16 was. De origineel van The Nerves ontdekte ik pas enkele jaren later, en ik moet zeggen dat ik het heel veel leuker vind dan Blondie' s versie.
Ben je ook mee eens?
Going Underground. The Jam
Deze Britse band wordt vaak als een punk band beschouwd, maar volgens mij maken ze lekker Power Pop met invloed van de jaren 60, de mod periode.
Dit nummer hieronder is naar mijn mening niet alleen het beste van The Jam, maar ook een van de beste Pop-Rock songs ooit.
The Magnificent Seven. The Clash
De eerste punk band die ik ontdekte. Hun vierde album verscheen, je raad het wel, in 1980. Voor veel jongeren van toen was Sandinista de eerste ontmoeting met The Clash. Somige waren veel te jong toen de vorige albums van de Britse band gepubliceerd werden.
Met London Calling werden ze door de critici en het publiek in het zonnetje gezetten, maar Sandinista was hun wereldwijd erkenning, ook in Spanje.
Dirty Back Road. B' 52
De eerste keer dat ik dit nummer luisterde, werd ik meteen dol op de B' 52. Ik vind ze nog steeds heel leuk. Hun muziek heeft me vergezeld door de jaren heen, in veel verschillende periodes van mijn leven, en ze hebben mij nooit teleurgesteld.
Ik heb het over de twee eerste albums, toen klonken ze nog steeds heel sixties en surf.
Na het loop van de tijd, zijn ze alleen maar beter geworden, net als een goede wijn. Je hoef alleen maar naar hun concerten van de laatste jaren te kijken. Die jongens en meiden uit Georgia zijn nog steeds ontzettend levendig en leuk.
Sixteen Again. The Buzzcocks
En dan ten slotte, een nummer van deze punk band. Het is uit 1978, maar het zit als gegoten bij deze verhaaltje. Weer 16? Met al die leuke muziek, van mij mag het wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten