Iedereen die van Rock en Pop Rock muziek houdt, zou zeker heel graag een tijdmachine willen hebben om naar die rijke muziek periode te gaan, en van een concert van The Doors, Velvet Underground of MC5 te kunnen genieten.
Ik ben in de jaren 60 geboren, waar ik trouwens heel trots op ben.
Jaaa, oke, ik ging naar geen enkele concert van de Stones of Bob Dylan, en miste Woodstock helemaal, onder andere redenen omdat destijds had ik nog steeds melkgebied. Een beetje te jong dus....
Maar toch kan ik wel zeggen dat ik deze tijden heb meegemaakt! En het gebeurde in Rotterdam. In 1969 verhuisden we weer naar Spanje, maar dat is een heel andere verhaal.
Als je in de jaren 60 de televisie aanzette, kreeg je The Beatles te voorschijn, nog steeds piepjong en met John en al. Toen was het natuurlijk heel normaal dat er vier Beatles waren. Niemand is bewust van wat een bepaalde moment betekent totdat dat moment voorbij is.......
Hetzelfde gold als je de radio aanzette. Deed je de radio aan en daar waren The Beatles en andere tijdgenoten.......
Natuurlijk waren er ook saaie, vervelende zangers, stomme muziek en slappe pop. In werkelijkheid had je zat van die doetjes en Sissy' s.
In één van mijn Verhalen (zie Soundtrack 1980) heb ik al verteld over de radio-platenspeler meubel die we hadden. Zo zag ie uit:
Zoals je ziet, de televisie is ook te zien op de foto. Het was een robuuste Phillips toestel, uiteraard in zwart/wit, en hij ging er heel lang mee, tot ver in de 80's.
De HiFi meubel lieten we achter in één van de vele verhuizingen die mijn gezin en ik meemaakten.
Laten we bij deze foto eer bewijzen aan die stereo voorouder.
Ik heb altijd goed gehoor en goede smaak voor muziek gehad. Al in mijn vroegere kinderjaren had ik een hekel aan slechte muziek, aan lompe, grove, goedkope muziek. Ik ga ook niet zeggen dat ik niet van een zekere soort muziekjes hield, die als de ware van dubieuse kwaliteit was. Bijvoorbeeld, de soundtrack van Assepoester (Walt Disney film). Ik vond het gewoon heel leuk. Maar dat heeft te maken met de leeftijd.
Ik was dol op om de knopen van de radio te draaien. De volume knop liet ik meestal met rust. Maar de andere..... O, wat was die een geweldige knop! Het was zo fijn om van de ene zender naar de andere te gaan. Nu heb je de saaie radiopresentator van het journaal, daarna krijg je een vrolijk bubblegum nummer van bijvoorbeeld The Monkees, de laatste Eurovisie hit of een liedje van Wim Zonneveld.
Ik kon er urenlang mee bezig zijn.
En toen kwam onvermijdelijk mijn moeder aan en gaf me een standje: "Niet doen! Hoor jij niet die arme presentator die in de radio ligt, aan het klachen? Je verdraaid zijn neus als je zo met de knopen speelt!" Eens hoorde ik wel hem klachen:"Aau, aaauuu!"
Maar desondanks het gezeur van Moeder en presentator, ging ik door met mijn activiteit, altijd op zoek naar de juiste melodie, het juiste liedje dat op dat moment mijn existentiële angst verlichte,(vrijwel alle kleine kinderen hebben er last van), of het muziekje dat me juist nog vrolijker maakte.
Muziek is de beste antidepressivum die er is.
Destijds werd er veel muziek in single formaat verkocht. Je had side A en side B, met de twee beste liedjes van het album. Wat wilde je nog meer?
Mijn vader, een Nederlander, was redelijk muzikaal. Mijn moeder, een Spaanse, wat minder. Daarentegen hielden mijn zusje en ik heel veel van muziek. En later ook mijn broertje, maar die was er nog niet bij.
Er waren in ons huis velen van die singles. De meeste stuurde mijn tante uit Bilbao. Liedjes van Spaanse pop muziek uit die jaren. Heel erg, maar in ieder geval veel beter dan andere muziekjes, laten we zeggen, meer klassiek.
Ook mijn andere tantes uit Spanje stuurden ons af en toe wat plaatjes, maar dan wel kinderenmuziek.
Op die manier lieten we ons weten dat wij hoorden ook erbij, desondanks de afstand.
Aangezien ik nog niet eens oud genoeg was om alleen op pad te gaan, moest het met mama en papa en eventueel ook vrienden van hen of familieleden zoals oom, tante, opa en oma.
We gingen vaak naar cafés, van die typische Nederlandse lokaliteiten met veel hout, vol met alle soort troep aan de muren hangend, tonnen bierpullen in perfecte balans achter de toonbank en veel sigarettenrook. Toen rookte nog iedereen, zelf in aanwezigheid van baby' s en peuters.
Maar boven alles waren er veel en veel benen. Benen in tweed pantalons, benen in nylon panty' s, dikke benen en slanke beentjes, benen met lelijke compressiekousen..... Als je nog niet eens hoger dan een meter bent, dan zie je alleen maar benen.
Mijn zusje werd in haar kinderenwagentje geparkeerd en ik op een hoge kruk gezetten, bij de toonbank. In dit periode begon ik eigenlijk de charme van de kroegen te waarderen, met die stank naar tapbier, die rare sfeer alsof je in een andere dimensie zat, je weet het wel, binnen is het donker en gezellig en lekker zaterdagavond en dan ga je naar buiten en het is maandagochtend en koud en het regent.
Jammer genoeg was er bijna nooit goede muziek. Wel veel van die feestelijke Hollandse liedjes of slappe pop muziek, maar geen Rock of Powerpop of Blues.......
Goede muziek uit de jaren 60 ontdekte ik later, ver van Rotterdam, in Spanje, begin jaren 80. Mijn generatie kon op die manier van twee of drie belangrijke muziek stromingen genieten.
Ik ontdekt nog steeds af en toe een juweeltje uit die fantastische decennia, en hopelijk zal ik nog veel meer ontdekken.
*********************************************************************************
DE MUZIEK
Do You Love Me - The Sonics
Naar mijn mening zijn The Sonics de beste garage rock band ooit.
Diverse artiesten hebben die fantastische band gecoverd: The Cramps, Fuzztones, The Hives, The Cynics en nog veel meer. (Ik was op een concert van die laatste band, in 1990 in Alicante. Na afloop ging ik op stap met mijn vrienden en The Cynics!)
Strychnine - The Sonics
I' m Waiting For The Man - Velvet Underground
Een van mijn favoriete banden alletijden. Hun songs zijn donker, intens, en heel sensueel, wat ik altijd bijzonder leuk heb gevonden, hoewel ze vaak over nare zaken vertellen.
The Sonics was de eerste garage rock band, en Velvet Underground was zeker de eerste Alternatieve Rock band ooit.
Uit het debuut album van de groep, The Velvet Underground & Nico, deze geweldige track.
Dragonfly- Fleetwood Mac
Love Me Two Times- The Doors
Ik ontdekte The Doors toen ik 16 was en luisterde voor de eerst Riders On The Storm bij vrienden in Madrid. Maar een jaar later maakte ik echt kennis met Jim Morrison & Co.
Ik was toen goed bezig met lezen, onder andere boeken Der Steppenwolf, van Herman Hesse (wel in het Spaans!) en ook verhalen van H.P. Lovecraft, en de muziek van The Doors paste heel goed erbij. Vooral de song People Are Strange paste uitstekend bij het hoofdpersonage in Hesse' s roman, de schizofreen en gevoelige Harry. Vraag mij niet waarom.
Het nummer hieronder, Love Me Two Times, is mijn favoriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten